Ο δολοφόνος γυρνάει στον τόπο του εγκλήματος

Με αφορμή μερικές οδηγίες και ευχές, προς έναν παλιννοστούντα

«α, και να πω ποσο φασιστας ειμαι. ναι φασιστας. γιατι με ποιο δικαιωμα αποφασισα να ζησω στον τοπο μου μη χεσω και να χασουν τα παιδια μου φιλους, γνωστους, συγγενεις...»

από το πρωτο ποστ απο δω

Θεσσαλονίκη, Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2007

Θα μου επιτρέψεις να σου πω φίλε μου, ότι μου φαίνεσαι λίγο παραπάνω μπερδεμένος απ’ όσο χρειάζεται για να διατηρήσεις την ελευθερία σου. Το λέω αυτό εξαιτίας της παραπάνω φράσης.

Ελπίζω να αναγνωρίζεις ότι εδώ πολύ απλά υπερβάλεις. Αν η απόφασή σου για μετακίνηση μαζί με τα παιδιά σε κάνει φασίστα, τότε πόσο πιο φασίστα σε κάνει η ίδια η πραγματικότητα της ύπαρξης των παιδιών αυτών. Βλέπεις ότι δεν βγάζει πρόταση ζωής αυτή η στάση. Εμένα μου θυμίζει την αναπηρία που κρύβει η γερμανική νοοτροπία αυτή η αδυναμία της αποδοχής του απλού γεγονότος ότι η ζωή διέπεται και από σχέσεις εξουσίας. Πρόκειται για κάτι που στη γερμανική νοοτροπία κρατιέται κρυφό και υπόγειο, ενώ φυσικά υπάρχει και καθορίζει τα πράγματα όπως γίνεται παντού. Αυτό έχει τις περισσότερες φορές σαν συνέπεια να αποπροσανατολίζει τις διαθέσεις και να δίνει έναν ιδιαίτερο γερμανικό χαρακτήρα στην τέχνη της απώθησης. Στα γερμανικά η απώθηση λέγεται «verdrängen» (εκτόπιζω). Επειδή παράλληλα στην γερμανική νοοτροπία έχουμε συνηθίσει σε μια αξιοσέβαστη ευθύτητα που προέρχεται όμως από ένα γενικό ρασιοναλιστικό πνεύμα οργάνωσης και προγραμματισμού και από την παραδοσιακή καλλιέργεια της κατανομής ευθυνών, στα οργανογράμματά τους, δεν σημαίνει αυτό ότι και οι άνθρωποι εκεί έχουν βρει τον τρόπο να απαλλαγούν από την δυσκολία και την αδυναμία να αντικρίσουν την πραγματικότητα και να τη χειριστούν με ζωντάνια και δημιουργικότητα. Απλώς είναι λίγο πιο αποτελεσματικές οι κινήσεις που αναλαμβάνουν να κάνουν. Σε ποια κατεύθυνση όμως και τι καθημερινότητα αναπαράγεται; Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Ναι όλ’ αυτά τα λέω επειδή διάβασα την παραπάνω φράση που μου μυρίζει «Γερμανία».

Αυτό όμως που έχει τώρα περισσότερο σημασία ειδικά στη δικιά σου περίπτωση, είναι η αντιμετώπιση της κατάστασης στην Ελλάδα. Αν κατέβηκες στην Ελλάδα σαν καταναλωτής θα αποτύχεις. (Τρόπος του λέγειν είναι το «θα αποτύχεις». Εννοώ ότι θα καταλήξεις να κάνεις αυτό που κάνούν και οι υπόλοιποι εκεί.) Αν καταφέρεις να μπεις σ΄ ένα μηχανισμό που θα σου επιτρέπει να καταναλώνεις (γιατί κι αυτό στην Ελλάδα δεν είναι το πιο εύκολο πράγμα) μάλλον θα κουραστείς και θα αδειάσεις. Αν όμως αποφάσισες να γίνεις παραγωγός εκεί κάτω, θα έχεις να αντιμετωπίσεις όλα όσα ξέρουμε και είναι βαρετό να τα επαναλαμβάνουμε όπως συνηθίσαμε να τα περιγράφουμε. Περισσότερο αξία θα είχε ν’ αρχίσουμε να βλέπουμε αυτά τα γνωστά προβλήματα της Ελλάδας μέσα από μια καινούρια περιγραφή η οποία ίσως να μας φανεί αναπάντεχη και να μας ξαφνιάσει.

Ο Στέλιος Ράμφος για παράδειγμα λέει ότι το ελληνικό πρόβλημα είναι ένα κατεξοχήν πνευματικό πρόβλημα (όχι οικονομικό, ή κοινωνικό, ή πρόβλημα οργάνωσης και τα λοιπά τετριμμένα). Έχει να κάνει με την υποταγή της σκέψης στο σχήμα αντί να γίνεται εκ νέου αναζήτηση της αλήθειας. Λέει ότι είμαστε μια κοινωνία απαντήσεων και όχι ερωτήσεων. Το πρόβλημά στην Ελλάδα δεν είναι ότι οι άνθρωποι είναι κακοί και παλιάνθρωποι αλλά ότι συλλογικά το πνευματικό μας υπόβαθρο έχει υποταχθεί στις μορφές αντί να ερμηνεύει κάθε φορά από την αρχή τα πράγματα και να παράγει καινούριες λύσεις. Η προσήλωση για παράδειγμα στους δεσμούς του αίματος και στην οικογένεια είναι κάτι τέτοιο. «Θα πάρω για γραμματέα την ανιψιά μου και όχι αυτόν ο οποίος είναι κατάλληλος...». Τα σχήματα και οι μορφές μας απαλλάσσουν από την αίσθηση της ευθύνης. Η κουβέντα είναι μεγάλη αλλά έχει ενδιαφέρον. Προτείνω τις σκέψεις αυτού του κύριου να τις να κοιτάξουμε και να προσθέσουμε στο οπλοστάσιό μας αυτό που μπορεί να μας φανεί χρήσιμο. Κάποιες φορές μπορεί να αποκομίσει κανείς την εντύπωση ότι προτείνει μια κατεύθυνση χριστιανικής ορθόδοξης στάσης. Εκεί ακριβώς προτείνω να αποδείξουμε ανοιχτό πνεύμα απαλλαγμένο από τα σχήματα που δεν φοβάται να τα ξαναπλησιάζει διατηρώντας το δικαίωμα να κάνει καινούριες ερωτήσεις και να επιτρέπει στις προσπάθειες για απαντήσεις και τις ερμηνείες που μας ξεβολεύουν. Αυτός λέει ότι πιάνει τους χριστιανισμούς και τις ορθοδοξίες γιατί μεταξύ άλλων είναι από τα πιο βαθιές χαρακιές που έχουν χαραχτεί ακόμη και στις ψυχές και των πιο άπιστων της κουλτούρας από την οποία προερχόμαστε. Κι εδώ νομίζω ότι έχει δίκαιο. Είναι αρκετά έξυπνος ώστε να μην σε κάνει να ασφυκτιάς μέσα σε παραθέσεις θρησκευτικών αδιέξόδων. Ένα πρώτο ανάγνωσμα μπορεί να έχει κανείς κοιτώντας μερικές παραγράφους που αντέγραψα από το κομμάτι «Απογραφή» του Στέλιου Ράμφου
από το βιβλιαράκι «Σαν διφορούμενο άγγιγμα»
Εκδόσεις Αρμός, 2005
ISBN 960-527-325-X

: του Στέλιου Ράμφου


«εχεις δικιο. ισως δεν εχω απαντησει ακομη στο ερωτημα, γιατι ηρθα στην ελλαδα»

Θεσσαλονίκη, Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2007

Μα αυτό το ερώτημα μπορώ να στο απαντήσω κι εγώ φίλε μου: γιατί στην Ελλάδα είναι ωραία!

Σου εύχομαι επιτυχία στη προσπάθεια να παράγεις κάτι δημιουργικό στον καινούριο τόπο που βρέθηκες για να απολαμβάνεις τα καλά του τόπου με αυτοπεποίθηση που θα βασίζεται στην δύναμη που αλλάζει τα πράγματα και τα κρατάει ζωντανά. Εκτός από το ότι «όλα είναι ένα» ισχύει ότι και το ένα και όλα μαζί αλλάζουν συνεχώς. Μοντέρνος είναι ο άνθρωπος που αλλάζει και προσαρμόζεται για να πετύχει το σκοπό του. Όπως ο Οδυσσέας που αλλάζει ακόμη και το όνομά του αν χρειαστεί προκειμένου να επιβιώσει χωρίς να ξεχνά τον στόχο του.
Αν ο δικός σου ο στόχος είναι ένα γενικό «να περνάω εγώ και η οικογένειά μου καλά» δεν φτάνει αυτό. Γρήγορα θα αναγκαστείς να το αναλύσεις λιγότερο η περισσότερο καλά, και ‘κει θα βγουν στην επιφάνεια πράγματα που μπορούν να φανούν πολύ χρήσιμα για μια πιθανή συνειδητή προσπάθεια για συγκεκριμένους στόχους και συγκεκριμένες στάσεις. Αλλιώς θα γίνουν όλα από μόνα τους και φυσικά θα χαθεί κάθε έλεγχος. Δεν είναι και δύσκολο να συμβεί αυτό. Και ο έλεγχος αυτός πίστεψέ με, δεν είναι φασισμός, είναι το απλό δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού, δηλαδή η ικανότητα και η δυνατότητα να δίνουμε ερμηνείες στα πράγματα κι αυτές να είναι δικές μας κι όχι μια τυφλή ασφυκτική παράδοση και η υποταγή στα σχήματα.

Όλα καλά!