Fin & ephemeral-ego

Αγαπητοί φίλοι,

αυτό το ιστολόγιο σας αποχαιρετά. Την συνέχεια μπορείτε να την βρείτε στο επόμενο blog με το δραματικό όνομα «εφήμερο εγώ». Όπως εδώ, τα κείμενα θα είναι πότε στα ελληνικά, πότε στα γερμανικά και καμιά φορά στα εγγλέζικα.

Liebe Freunde,

dieses Weblog verabschiedet sich von euch. Die Fortsetzung könnt ihr im nächsten blog mit dem dramatischen Namen „ephemeres ich“ finden. So wie hier, die texte werden manchmal auf deutsch, manchmal auf griechisch und ab und zu auf englisch sein.

Bei mir in der Kölnerstrasse könnten die Passanten nachts reinschauen. Ich rollte immer eine Bambusrolle runter, aber sie deckte auch nicht das ganze Fenster. Tagsüber konnte ich vor dem Fenster stehen, meine Übungen machen und mir die Leute anschauen. Keiner konnte mich sehen. Wenn ich die Ferngläser nahm konnte ich sie direkt in die Augen schauen. Alle liebe Leute. Schwarze und Tussis und Krüppel und Omas.

Εκεί που έμενα στην οδό Κολωνίας, οι διαβάτες μπορούσαν τη νύχτα να ρίχνουν μια ματιά μέσα. Κατέβαζα πάντα ένα ρολό από καλάμια, αλλά δεν κάλυπτε εντελώς. Την ημέρα μπορούσα να στέκομαι μπροστά στο παράθυρο, να κάνω τις ασκήσεις μου και να κοιτάω τον κόσμο. Κανένας δεν μπορούσε να με δει. Όταν έπαιρνα τα κιάλια μπορούσα να βλέπω μέσα στα μάτια τους. Όλοι καλοί άνθρωποι. Μαύροι και γκόμενες και σακάτηδες και γιαγιάδες.

ephemeral-ego

http://ephemeral-ego.blogspot.com