Ο επιπόλαιος θά ‘λεγε optimisme

Η ποίηση ανήκει στη ζωή ή η ποίηση ανασηκώνει τα μανίκια στη ζωή, όχι αλλού. Ίσως να μπορεί να το καταλάβει κανείς καλύτερα αυτό κοιτώντας την ανάποδη αντιστοιχία όπως τη περιγράφει ο ποιητής Νίκος Καρούζος. Ο ποιητής σε μια συζήτηση αναγκάζεται να ερμηνεύσει δυο στίχους του με παραπάνω λόγια:

«Κράζει το αηδόνι μαύρος κόρακας και θέλει τη φωνή του
Μα δεν έχει γλωσσα η δεύτερη ζωή μας» [...]

Κοιτάχτε. Όταν λέω πως η «δεύτερη ζωή μας» είναι άλαλη, εννοώ το απερινόητο ή το αμετάδοτο που δρέπει τους μυστικούς και τους εντάσει στη σιωπή. Κείθε μέσα επικρατεί το μαύρο, χρόνος και χώρος τήκονται γλωσσα δεν υπάρχει. Εκεί ακριβώς σταμάτησε και ο Wittgenstein. Κατά συνέπεια τί δουλειά έχει σ’ ετούτο το σημείο η ποίηση [...]
Εγώ ίσα, ίσα δέχομαι την ταύτηση της ποίησης με το αηδόνι και γι’ αυτόν το λόγο γράφω:
«Κράζει το αηδόνι μαύρος κόρακας και θέλει τη φωνή του».
Μα η ποίηση εδώ δν μπορεί να κάνει τίποτα. Λέγοντάς το διαφορετικά: η γλωσσα σηκώνει τα χέρια ψηλά. Το νιώθετε τώρα φαντάζομαι.

Απόσπασμα από δημοσίευση στο περιοδικό «Αντί» τεύχος 235, 24 Ιουνίου 1983 με τον υπότιτλο: «Ο ποιητής Νίκος Καρούζος μιλά στον Αντρέα Μπελεζίνη»
Γι’ αυτούς που θέλουν να διαβάζουν περισσότερα: σελ. 118 από το βιβλίο «Συνεντεύξεις του Νίκου Καρούζου» εκδόσεις Ίκαρος 2002, ISBN 960-7721-80-2

Ludwig Wittgenstein (1889 - 1951)
Δημοφιλής η καταληκτική φράση του: «για όσα δεν μπορεί να μιλά κανείς καλύτερα να σωπαίνει».
Tractatus Logico-philosophicus, εκδ. Παπαζήση, 1978

Και κάπου αλλού ο ποιητής αποκρίνεται:
«Τη μαχητικότητα εξαίρω, τη πιότερη μαχητικότητα: την ποίηση. Ο επιπόλαιος θά ‘λεγε optimisme».