Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες...

...η δουλειά κάνει τους άντρες, το μυστρί, το πηλοφόρι, το γιαπί

Παρόλα αυτά στο υποφαινόμενο γιαπί, 3 στους 5 μηχανικούς είναι γυναίκες.

Στον τέταρτο όροφο του εργοταξίου. Τώρα τη στάθμευση των αυτοκινήτων δεν τη κάνουν υπόγεια (πού να σκάβεις, κοστίζει κιόλας…) Τα αυτοκίνητα μπαίνουν σε δυο, δυόμισι ταράτσες από πάνω από τα μαγαζιά.

Δεν πρόκειται περί πάπιας...

αλλά περί χήνας βαρβάτης και παχιάς, Κυριακάτικης, του πάρκου στο κέντρο του Düsseldorf.

70.000 τετραγωνικά μέτρα, γύρω στα 200 μαγαζιά, κόστος γύρω στα 300 εκατομμύρια ευρώ. Πρόκειται για μεγαθήριο. Βρίσκεται στο Essen (με το τραίνο μισή ώρα από το Düsseldorf και λίγο μεγαλύτερη πόλη από αυτό). Η οποία επίκειται να είναι πολιτιστική πρωτεύουσα της Ευρώπης το 2010 (κάτι μου θυμίζει αυτό)

Ο χρόνος λειτουργίας μιας τέτοιας κατασκευής ίσως να είναι γύρω στα 30 χρόνια, άντε 40 το πολύ. Μέχρι τότε θα τα έχει βγάλει τα λεφτά του. Υπολογίστε ότι απευθύνεται σε μια εμβέλεια πληθυσμού 1.730.000 κατοίκων. Ο Laurids Ortner στην Kunstakademie είχε πεί: «η παραγωγή ενός CD της Madonna κοστίζει όσο το χτίσιμο ενός μεσαίου μεγέθους κτηρίου. Μήπως εμείς οι αρχιτέκτονες φοράμε λάθος ρούχα;»
Σήμερα πάντως πέρασα από τη βιβλιοθήκη και δανείστηκα μερικά βιβλία. Μεταξί άλλων: «Συλλήψεις (concepts) σοβιετικής αρχιτεκτονικής» και «Learning from Las Vegas» του Robert Venturi. Το θυμάται κανείς αυτό το βιβλίο;