Άνθρωποι

Δευτέρα 11 Σεπτεμβρίου 2000

Τώρα θυμήθηκα οτι λίγο πριν μου ‘ρθαν ένα σωρό σκέψεις σε τέτοιες φόρμες που μπορούν να μεταδωθούν. Γι αυτό και κάθομαι τώρα και γράφω. Το ζήτημα είναι: τί στριφογυρνάει στο μυαλό μου, τί μαθαίνω, τί ξέρω τί υπάρχει πράγματι μέσα μου; Τελευταία μπόρεσα να διατυπώσω οτι τελικά αυτό το σύννεφο στο κεφάλι μου, έχει, ή μάλλον παίρνει, μια πραγματική αξία όταν γίνεται μεταδώσιμο. Übermittelbar στα γερμανικά. Νομίζω ότι εκεί ίσως να κρύβεται και το νόημα της συγγένειας του λόγου και της λογικής, πράγμα που από παιδί με κυνηγάει, γιατί ποτέ δεν μπόρεσα ν αποδεχτώ πλήρως αυτό που μάθαινα στο σχολείο: αυτό που δεν μπορείς να πεις, να εκφράσεις, σου είναι άγνωστο, συμβαίνει έτσι γιατί απλά δεν το ξέρεις, δεν το κατέχεις. Αν το αποδεχόμουν αυτό ήταν σαν να αποδεχόμουν τη διανοητική μου μηδαμινότητα, σαν να αποδεχόμουν την ανικανότητά μου να σκεφτώ. Πράγματι, μ’ αυτόν τον τρόπο συνειδητοποίησα πολλές φορές πόσο ανήμπορος είμαι.
Άλλες φορές αυτό το κριτήριο οδηγούσε σε συμπεράσματα που δεν ικανοποιούσαν, γιατί ήταν σαφές οτι κάτι ξέρω αλλά δεν μπορούσα να το εκφράσω. Σ’ αυτό το (δεν) «μπορούσα» κρύβεται αυτό που προσκυνάμε; Η δημιουργικότητα; Ίσως ένα κομμάτι της.
Δηλαδή ως ένα βαθμό το μάθημα από το σχολείο εξακολούθει να δρα. Όσο δεν κάνω το κόπο να εκφράσω αυτό που ξέρω, πρακτικά, πράγματι δεν υπάρχει, δηλαδή, δεν ξέρω. Καλύτερα το καταλαβαίνει κανείς αυτό αν έχει συνηθίσει στην ιδέα οτι όλα είναι ένα. Κάθε θαμένη γνώση είναι παραφύση προσπάθεια κι επειδή τίποτα δεν είναι παραφύση, πολύ απλά δεν υπάρχει. Τουλάχιστον μέχρι να ξεθαφτεί.

Στην Έκφραση κρύβονται κίνητρα.
Το ένα είναι η αγάπη προς τον άνθρωπο. Ποιός άλλος λόγος μπορεί να είναι τόσο ισχυρός ώστε να σπρώξει κάποιον να κάνει το σύννεφο στο κεφάλι του να πάρει μορφές. Να κάνει το ασαφές νέφος των σκέψεών του χρώμα, όγκο, βάρος, ισορροπία, ήχο, κίνηση, διαδοχή, ρυθμό κι οτιδήποτε άλλο μπορεί να τον εξυπηρετήσει για να γίνει αντιληπτό. Θέλω πρώτα να καταστήσω σαφές οτι βλέπω αγάπη στα κίνητρα αυτού που μπαίνει στον κόπο να πει στους άλλους αυτό που νομίζει ότι ξέρει. Αγάπη όπως την καταλαβαίνω απο παιδί, σαν ενότητα του κόσμου στο ένα.
Ποιος άλλος λόγος μπορεί να είναι τόσο ισχυρός;
Η βούληση για εξουσία. Εκφράζομαι σημαίνει οτι καταθέτω τη βούλησή μου γιά το πώς είναι και ταυτόχρονα για το πώς πρέπει να γίνουν τα πράγματα. Θέλω να καθορίσω τί πρόκειται να γίνει, φέρνω υπό τον έλεγχό μου αυτούς που με λαμβάνουν και δεν είναι υπερβολή να πω, ξαναπλάθω τον κόσμο. Εξουσιάζω.

Βέβαια οι σκέψεις μου πριν, δεν είχαν να κάνουν μ αυτά που γράφω τώρα. Δηλαδή τί πάει να πεί δεν είχαν να κάνουν μ αυτά εδώ, φυσκά και ήταν σχετικά μόνο που είχαν επιπλέον τη γλύκα της ενδιάμεσης σκέψης που καλά, καλά δεν τολμάει να φανερωθεί μπροστά μου, που γίνεται κι εξαφανίζεται σαν να μην υπήρξε ποτέ. Τέτοιου είδους σκέψεις φανερώθηκαν άλλη μια φορά με τέτοιο τρόπο που μπορούσα να τις περιγράψω κι αυτό έκανε εκείνες τις στιγμές ευχάριστες. Ίσως νά ναι καλύτερα να μείνουν ντροπαλές, αλλά νομίζω οτι ο σημαντικότερος λόγος που δεν γράφονται τώρα εδώ, είναι πολύ απλά γιατί δεν αγαπώ αρκετά και γιατί δεν έχω όρεξη ή κουράγιο να εξούσιασω. Μιά κατάσταση που γειτονεύει με το θάνατο όπως η θαμένη ή η μυστική γνώση. Και γιά να μην επιδρώ μελοδραματικά εξηγώ ότι δεν χρειάζεται να εννοώ τον ίδιο τον Θάνατο, την ίδια επίδραση μπορεί να έχει και ο αδερφός του ο Ύπνος που κλείνει τα μάτια μου.

Καληνύχτα...